Onew
Jonghyun
Key
Minho
Taemin
Key (pisanie z jego perspektywy)
Ze snu wyrwało mnie głośnie chrapanie Jonghyun'a. Z westchnieniem otworzyłem oczy i stwierdziłem, że dziś już raczej sobie nie pośpię. Zwiesiłem nogi z łóżka i półprzytomny powlokłem się do łazienki. W połowie drogi mój wzrok spoczął na kalendarzu wiszącym nad moim biurkiem. Czerwonym kółkiem z kilkoma wykrzyknikami była zaznaczona data 18 lipiec. Pisnąłem uradowany i popędziłem wprost do łóżka Jonga, zapominając o łazience.
- Jongiii...- szepnąłem by go zbudzić. Zero reakcji z jego strony.
- Jongi - powiedziałem głośniej. Tym razem doczekałem się tylko niewyraźnego mruknięcia.
"Dość tego! Moja cierpliwość się skończyła!"
- Wstawaj! - krzyknąłem mocno wkurzony. - Powiedziałem wstawaj!
Podszedłem do jego nóg, złapałem koniec kołdry i mocno szarpnąłem. Podziałało. Jjong otworzył szeroko oczy ale raczej nie był zadowolony z takiego rodzaju pobudki.
- Czego? - burknął urażony.
Rozradowany doskoczyłem do niego i szczerząc się jak obłąkany, zapytałem:
- Czy wiesz jaki mamy dziś dzień?
- Eee... sobotę.
- No tak... - mój entuzjazm trochę przygasł, bo nie usłyszałem tego czego oczekiwałem. - Ale chodzi mi o ważne dziś wydarzenie!
Bardzo intensywnie wpatrywałem się w niego oczekując tym razem poprawnej odpowiedzi. Jonghyun westchnął.
- Nie mam pojęcia o co może ci chodzić. Oświeć mnie - uśmiechnął się do mnie. Wiedział, że w środku aż się gotuje by zdradzić mu nowinę.
- Skoro tak nalegasz - udałem zobojętnienie lecz znów górę wzięło podekscytowanie i wydarłem się na pół naszego dormu. - Taemin ma dziś urodziny!!! Moje słodkie dzieciątko kończy 18 lat!!!
- Ahhh. Wiec to dzisiaj. Co zamierzasz zrobić?
- Jak to co?! - wykrzyknąłem. - Imprezę! Moje maleństwo staje się mężczyzną i trzeba to uczcić.
Byłem tym wszystkim tak ucieszony, że kompletnie zapomniałem o Jonghyun'ie w naszym pokoju i zacząłem tańczyć i śpiewać "Taemin ma 18 lat!". Uspokoiłem się dopiero kiedy poczułem jak silne ręce łapią mnie i ciągną na łóżko .
- Key, posiedź sobie chwilę i opanuj emocję, bo zamiast na imprezę to pojedziesz do psychiatryka.
Odruchowo zachichotałem wyobrażając sobie nagłówki tabloidów. "Wiadomość z ostatniej chwili! Członek SHINee wylądował na oddziale zamkniętym!". Jong miał co do jednego rację. Zawsze daje się ponieść emocjom. Czy to dobrym czy to złym. Wziąłem kilka głębszych wdechów i moje racjonalne myślenie wróciło. Skierowałem wzrok na Jonghyun'a i zobaczyłem, że przygląda mi się zmartwiony.
- Przeszło?
- Taaak... - uśmiechnąłem się szeroko i dostrzegłem, że nie jest on już w pidżamie. - Ej... Jongii... Kiedy ty się zdążyłeś przebrać?
- Kiedy ty koncertowałeś.
- Ale tobie to zajmuje ponad 40 minut!
- Bingo - strzelił palcami i wyszczerzył zęby.
- Czyli chcesz powiedzieć, że robiłem z siebie kretyna przez godzinę?!
Z krzykiem zerwałem się z łóżka i popędziłem do łazienki. Miałem godzinę w plecy a tyle rzeczy do zorganizowania. Wparowałem jak burza do łazienki i pośpiesznie zrzucałem z siebie ubrania.
- Głupi Key! - powiedziałem na głos a w zamian usłyszałem śmiech Jonghyun'a za drzwiami.
Wziąłem najszybszy prysznic w moim życiu. Po paru minutach wyszedłem z łazienki zwarty i gotowy. Jjong siedział przy biurku i przewracał jakieś papiery. Podszedłem do niego i zaglądałem mu przez ramię, opierając się o jego plecy.
- Co robisz? - spytałem.
- Myślę nad prezentem dla Taemin'a. Czy bilet na Hawaje to dobry pomysł? Albo na Bali lub Karaiby?
- Czy ty koniecznie chcesz go się pozbyć? Wysłanie go na wycieczkę bez opieki grozi międzynarodowymi poszukiwaniami a sam poszkodowany zyskał by przydomek Międzynarodowego Zaginionego Dziecka.
- Fakt.
- No - przytaknąłem. - To popsuło by nasz image. Zresztą wytwórnia nie da mu urlopu.
- To co ja mam mu kupić? - jęknął zrozpaczony BlingBling. - Key, uratujesz pomysłem biednego kolegę?
Zrobił szczenięce oczka. "Kurde, wiedział, że to na mnie działa. Zbyt dobrze mnie zna"
- Ok, ok. Możemy dać mu wspólny prezent.
- Więc co takiego masz dla Taemin'a?
- Yyyy....eee.... noooo....głupio się przyznać ale jeszcze nic... - ostatnie słowa wymamrotałem pod nosem. Moja twarz przybrała kolor szkarłatny.
- Niemożliwe! - Jjong wybuchnął śmiechem a kiedy ja jeszcze bardziej się zaczerwieniłem, potargał moje włosy.
Moje ciało dziwnie zareagowało na ten zwykły gest. Cały się spiąłem, zrobiło mi się duszno a w brzuchu poczułem motylki. Nigdy wcześniej tak nie było gdy Jonghyun mnie dotykał. Znamy się tyle lat i dlaczego teraz to mnie tak rusza. "Key co się z tobą, do cholery, dzieje ?!" - krzyczałem na siebie w myślach. Jong zabrał rękę jak gdyby nigdy nic i kontynuował przerwany temat. Ja starałem uspokoić oddech i myśli galopujące po głowie.
- Jak to się mogło stać, że ty umma Taemin'a, nie kupiłeś prezentu? Ty, perfekcyjny Key! - nadal się ze mnie naśmiewał.
- No bo... - przełknąłem ślinę. - Ciągle koncertowaliśmy i te dni zlały mi się w jedno i jakoś tak wyszło.
- Dobra, nie przejmuj się. Pójdziemy razem mu coś kupić. Jakiś pomysł?
- Nie wiem. Chciałem mu kupić coś co będzie oznaczało jego pełnoletność, wejście w dorosłość, wyfrunięcie z gniazda...
- Key czy ty na pewno się dobrze czujesz? Tak dziwnie poetycko mówisz - przekrzywił głowę i wpatrywał się w moją twarz.
"Oh nie! Proszę niech on przestanie się gapić, bo moje serce tego nie wytrzyma!" Odsunąłem się Jonghyun'a na odległość ramienia. Bezpieczną odległość.
- Jongi czy ty wiesz co to znaczy dla matki kiedy jej dziecko kończy 18 lat? To jest najważniejszy moment w jej życiu. Oznacza, że jej praca jest skończona, bo dziecko zostało wychowane - Jong chyba nadal nie mógł zrozumieć, że prezent musi być wyjątkowy.
- Ale Key, zdajesz sobie z tego sprawę, że Taemin nie jest twoim dzieckiem.
- I co z tego? - fuknąłem na niego i wymaszerowałem oburzony z pokoju. "Jak on śmie mi mówić, że mój synek nie jest mój. A czyj niby?! A kto mu robił codziennie kanapki do szkoły, tulił go w nocy gdy coś mu się śniło, pocieszał gdy był smutny? No kto, kto?! JA! UMMA Taemin'a! " Zamykając drzwi pokoju, usłyszałem głos Jjong'a:
- Onew musi mu dać zakaz na Supernianie.
Słysząc to ze złości trzasnąłem drzwiami. Na korytarzu ślinka napłynęła mi do ust gdy poczułem zapachy dochodzące z kuchni. Momentalnie zrobiłem się głodny. W kuchni urzędował jak zwykle Onew. Był on mistrzem patelni jak i innych sprzętów kuchennych. Teraz smażył boczek i jajecznicę. Usiadłem przy stole obok Taemin'a, czekając aż nasz kucharz poda do stołu. Taemin od razu się do mnie uśmiechnął a ja wiele nie myśląc przytuliłem go mocno i zaśpiewałem mu do ucha "Wszystkiego najlepszego". Bardzo się wzruszył, zdołał wyszeptać jedynie:
- Dziękuję.
Kiedy się od oderwałem, zauważyłem, że żabol patrzy na mnie wilkiem. "Ciekawe o co temu może chodzić z samego rana?" Dzisiaj nawet mu jeszcze nie zdążyłem zwrócić uwagi, że je śniadanie bez koszulki. Jeszcze...
- A właśnie. Minho dlaczego ty znowu jesteś bez... - poranną porcję droczenia przerwał mi talerz z bekonem postawiony mi przed nosem.
- Dziękuję Onew. Jesteś bogiem.
Na te słowa się uśmiechnął i usiadł z nami przy stole.
- Wiem - odparł skromnie. - Każdy mi to mówi.
- Uważaj, bo w piórka obrośniesz - powiedział Taemin z pełną buzią. - I naprawdę zostaniesz kurczakiem.
- To by było spełnienie moich marzeń - rozmarzył się Onew.
- Tak ale wtedy byśmy cie przerobili na nugetsy i zjedli - wtrącił się Minho, który do tej pory był posępny.
- Na pewno Onew byłby zbyt żylasty do jedzenia - jeszcze ja musiałem dorzucić swoje trzy grosze.
W tym momencie wszyscy wybuchneli śmiechem a do kuchni wszedł Jonghyun. Z mojej twarzy od razu zszedł uśmiech, co nie umknęło uwadze Taemin'a.
- Kolejna kłótnia zakochanych? - spytał półżartem-półserio.
- Nie kłótnia tylko drobna wymiany zdań. Prawda Bummie? - rzucił w moją stronę Jonghyun.
- Jasne. Przecież nas znacie.
Moje słowa wskazywały na to, że wszystko jest w porządku ale wewnątrz mojego ciała szalało tornado uczuć kiedy Jongi tak się na mnie patrzył swoimi roześmianymi oczyma. "Kibum jeśli się zaraz nie uspokoisz to niedługo zaczniesz rzygać tęczą!" Tornado się uspokoiło. Widać moje ciało nie chce by z jakiegoś jego otworu wychodziła tęcza.
- Jakie mamy plany na dziś? - zapytał lider wszystkich zebranych.
- IMPREZĘ DLA TAEMIN'A!!! - krzyknąłem.
- Właśnie tego się obawiałem - jęknął młody a Minho poklepał go pocieszająco po ramieniu.
- Ej! Nie będzie tak źle! - broniłem się. - Imprezy urodzinowe to nasza tradycja.
- Tak ale jeśli ty coś organizujesz to zawsze kończymy źle - stwierdził Minho z kwaśna miną.
- Niby kiedy?! - nadal nie dawałem za wygraną.
- A wtedy, kiedy na moje 19 urodziny poszliśmy do klubu a ty po pijaku zmusiłeś mnie do wejścia na stół i żonglowania pustymi butelkami. Pamiętasz?
- Coś kojarzę... - wiedziałem już do czego zmierza.
- A kojarzysz co było potem? Poślizgnąłem się na butelce, zleciałem ze stołu i złamałem nogę. A nasze koncerty szlak trafił!
- Dobra, dobra. Nie wracajmy do przeszłości. - uniosłem ręce w geście poddania. "Jeden mały incydent a on będzie mi to wypominał do końca życia". - Może faktycznie tamten wieczór nie należał do najbardziej udanych ale to nie znaczy, że wszystkie nasze wypady na miasto tak się kończą.
- To się okaże - burknął na zakończenie Minho i rozmowa na temat imprezy się skończyła. Uznałem, że wygrałem i ją organizujemy, bo brak sprzeciwu oznacza zgodę. Prawda?
Żując śniadanie w skupieniu , poczułem odór spalenizny. Postanowiłem podzielić się tym spostrzeżeniem z resztą.
- Chłopaki? Czy coś się nie pali?
- O kurcze! Moje jajka! - krzyknął Onew przerażony . Zerwał się z krzesła i jak najprędzej ściągnął patelnie z gazu, wkładając ja do zlewu i zalewając wodą.
- Dobrze, że ten dom jeszcze nie spłonął przy szczęściu Onew - zaśmiał się Jonghyun. Mi nie było do śmiechu, bo kiedyś naprawdę możemy stać się węgielkami. "Trzeba zainwestować w czujnik dymu. Kupie go Onew na urodziny"
- Dziękuje za posiłek ale muszę teraz gdzieś wyjść - odsunąłem od siebie pusty talerz i poszedłem do przedpokoju ubrać kurtkę i buty.
- Idę z tobą - zawołał za mną Jong i też wstał od stołu.
Wychodząc chwyciłem kluczyki do auta.
- To gdzie jedziemy? - gdy sadowiłem się za kierownicą samochodu usłyszałem pytanie.
- Na zakupy!!! - uśmiechnąłem się do niego i odpaliłem wóz.
